Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013



Σου στήνω μία καλύβα, στοὺς αιώνες των αιώνων, ένα κήπο νὰ περπατάς, ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι, μιὰ πλούσια πράσινη φραγὴ να μην σε βρίσκει ο άνεμος ποὺ βασανίζει τοὺς γυμνοὺς στοὺς αιώνες των αιώνων! Σου στήνω τ᾿ όραμά σου πάνω σ᾿ όλους τοὺς λόφους, νὰ σου φυσάει τὸ φόρεμα η δύση με δυὸ τριαντάφυλλα, νὰ γέρνει ὁ ήλιος αντίκρυ σου και να μη βασιλεύει, νὰ κατεβαίνουν τὰ πουλιὰ νὰ πίνουνε στὶς φούχτες σου των παιδικών ματιών μου τὸ νερὸ στοὺς αιώνες των αιώνων!

Πάνε κι έρχονται οἱ άνθρωποι πάνω στὴ γή. Σταματάνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ένας αντίκρυ στὸν άλλο, μιλούν μεταξύ τους. Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται. Όμως, ἐσύ, δὲ λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες μὲς απὸ μένα, κάτω απ᾿ τα τόξα μου, όπως κι εγώ: προχώρησα ισα, μὲς απὸ σένα, κάτω απ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ένας μας μέσα στὸν άλλο, σὰ νάχαμε φτάσει. Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι κάτω απ᾿ τὴ θέα τους Ήσουν νερό, κατάκλυσες μέσα μου όλες τὶς στέρνες. Ήσουνα φώς, διαμοιράστηκες. Όλες οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια, στὸ στήθος, στο μέτωπο. Τ᾿ άστρα τὸ βλέπουνε, ότι: δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες και πλέον κατοικούμε τὴ γή.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Love is infinite







Σιωπή, μεθυστική μελωδία στον ήχο του φτερουγίσματος της καρδιάς, ενός ήχου που επιδέξια με μεταφέρει στο παρελθόν. Η κάθε νότα και μια διαφορετική μας ζωή στον ταξίδι των ψυχών μας εις το άπειρον. Τρέχουν οι μνήμες ανάλαφρα στις καλοκαιρινές αποδράσεις του αιώνιου ερωτά μας ,και είναι εκεί όπου τα κύματα ξανά μου μιλούν για έναν έρωτα που καίει την ψυχής μου τα σωθικά λέγοντας μου : «Μην τρέχεις με περίτεχνες κινήσεις να κρυφτείς από το πεπρωμένο της ψυχής , ποια η διάφορα ανάμεσα στο να σταθείς δίπλα στην φλόγα από το να προσπαθήσεις να απομακρυνθείς; Φωτιά είναι και είτε πνιγεί στο τώρα , στο μετά με ένα απλό γλυκό , καθαρό βλέμμα αγάπης θα φουντώσει ξανά καίγοντας σε διπλά. Ηρέμησε ψιθυρίζουν στην βουβή ανησυχία της ύπαρξης μου καθησυχάζοντας το είναι μου, Όσα είναι να έρθουνε , θα’ρθουν…

Γαλήνια ησυχία στην όψη του απείρου ξετυλίγεται εντός μου.

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Μοναξιά - Μοναχικότητα









Μπροστά στον διαχωρισμό των λέξεων «Μοναξιά» - «Μοναχικότητα» ο νους αντιδρά και αρνείται να αντιμετωπίσει την ουσία πραγματικά.
Ύστερα από πολύ σκέψη και προσωπικές καταστάσεις έφθασα στα δικά μου συμπεράσματα και προσπάθησα να δώσω έναν «ορισμό».
Ξεκινώντας με την μοναξιά κατέληξα στην σκέψη ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αρνητική κατάσταση, μια απουσία ενός συντρόφου, Ενός φίλου, και Ισχυρότατη παρουσία του ΕΓΩ, διότι βιώνοντας μοναξιά είναι μόνο μια κατάσταση εφήμερη που έχει προκληθεί από μια «απώλεια» επικοινωνίας και όχι από συνειδητή επιλογή. Οι περισσότεροι από εμάς κάποια στιγμή στην ζωή μας έχουμε χρησιμοποιήσει την έκφραση «Νιώθω μόνος μου, νιώθω μοναξιά» και αντί να την κατανοήσουμε  και έπειτα να την κατακτήσουμε με σκοπό να μην μας τρομάζει , βυθιζόμαστε στο συναίσθημα που της κάνει παρέα και ονομάζεται «Θλίψη».
Από την άλλη πλευρά η μοναχικότητα είναι μια αγνή θετική κατάσταση της ψυχοσύνθεσης του καθενός που  την Επιλέγει (προσοχή στην διαφορά), διότι μέσα στην μοναχικότητα ακούς τον ήχο της ψυχής σου , μέσα από την μοναχικότητα  συνδέεσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό και απελευθερώνεσαι .Είναι πολύ σημαντικό να «αντέξεις» - « κατανοήσεις» την εσωτερική σου φωνή. Φυσικά επιλέγοντας την μοναχικότητα δεν σημαίνει ότι  εξαφανίζεσαι από τον χάρτη «Ζωή» και είσαι μόνος , σημαίνει ο εαυτός μου ανήκει σε εμένα , δεν ανήκω εγώ στον εαυτό μου, μπορεί να επιφέρει και ένα αποτέλεσμα για κάποιο διάστημα να μην σας κατανοούν αλλά και το αντίστροφο. Σημασία όμως έχει η συνειδητή Επιλογή ανάμεσα στους δύο όρους όπου έχει και το αντίτιμο φυσικά.
Πάραυτα αναλογιστείτε, πόσοι από εμάς έχουμε πάει μόνοι μας διακοπές; Πόσοι από εμάς έχουμε πάει για καφέ μόνοι μας; Και ακόμα κάτι πιο απλό πόσοι από εμάς έχουμε πάει σινεμά μόνοι μας; Έστω για μια φορά…
Γιατί άραγε;;;;

k.p

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Η καγκελόπορτα της ψυχής…






Τα χρόνια περνούσαν και εκείνη θεατής των εξελίξεων στην ζωή της, η καγκελόπορτα που χώριζε την Χαρά από την ψυχή της ήταν τόσο κοντά, ένα άπλωμα του χεριού της έφθανε να την ξεκλειδώσει. Όταν άπλωνε δειλά το χεράκι της το «Εγώ» του εαυτού της έβρισκε τρόπο να της βαρύνει την απόσταση για  να εγκαταλείψει την προσπάθεια  ,η ψυχή της απογοητευόταν διότι χρόνια περίμενε την ευκαιρία προς τον δρόμο της απελευθέρωσης της. Εκείνη όμως φοβόταν να Ζήσει, να ρισκάρει να γνωρίσει τον ίδιο της τον εαυτό   ,να ονειροπολήσει και να αφεθεί στην ροή της Αγάπης…
Τα χρόνια περνούσαν και ένα καλοκαιρινό βράδυ του Αυγούστου σε ένα τραπεζάκι συντρόφια με μια Φίλη γνωστή, όμως από πολύ παλιά, της έδωσε την ευκαιρία  να επιλέξει Αν θα ανοίξει την καγκελόπορτα προς την ελευθερία της ψυχής της ή Αν θα παραμείνει πίσω από τα τείχη στα «γνώριμα μέρη»  χάνοντας τα λουλούδια του ίδιου της του παραδείσου…

Φόβος της ψιθύριζε στο αυτί μια «πονηρή»φωνή  και εκείνη επεξεργαζόταν την λέξη που γνώριζε όσο κανείς άλλος.

Αγάπη της ψιθύριζε στο αυτί μια γυναικεία «άφθαρτη και καθαρή» φωνή που δεν  είχε ακούσει ξανά και χαμογελούσε η ψυχή της…μην φοβάσαι άνοιξε την Πόρτα στο νέο και φώτισε το παλιό για να το ελευθερώσεις και να απελευθερωθείς…


Ύστερα από δυο ολόκληρα έτη την ρώτησαν οι φίλοι της ,πες μας ένα τραγούδι…και εκείνη απάντησε με κάποιους στίχους από ένα αγαπημένο της βιβλίο :
«Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής;
Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα όταν ανοίγει για να μπει αυτός που αγαπάς. Αλκυόνη Παπαδάκη.»

Έτσι είναι Φίλοι μου…γνώρισα επιτέλους την Χαρά της Ζωής…και Χαμογελά η ψυχή μου!!!!Όλα γύρω μας είναι στιγμές,και ο χειρότερος εχθρός τους ο Φόβος!

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Ο Φάρος









 Πόσοι οι περαστικοί της ζωής σου , τα πλοία τους πάνε και έρχονται στα λιμάνια της ψυχής σου , αλλά εσύ καθισμένη σιωπηλά σε μια γωνία κάτω από τον κόκκινο φάρο σε αυτό το μικρό μπαλκονάκι της ψυχή σου που δημιούργησες για να νιώθεις ασφαλής , τους αγναντεύεις δίχως όψη.
Τι περιμένεις άραγε;
Ο αετός που λάτρεψες ξεκίνησε για ταξίδι διαφορετικό , μακριά από τα μάτια του προσώπου αλλά κοντά στα σύνορα της ψυχής σου , με ένα φτερό και ένα πλοίο πειρατικό καταφέρνει να σου στείλει μήνυμα απαντητικό.
Δεν θέλω να μου πεις τι περιμένεις …είναι μοναδικά δική σου η προσμονή της λύτρωσης σου.
Παρακολουθώ το πρόσωπο σου καθώς φωτίζεται από το κόκκινο τρεμόπαιγμα του Φάρου σου, έχουν περάσει μήνες από την φορά που ζούσες το «Σήμερα» ανέμελα, πλέον η μορφή σου καταλύεται από την κενότητα της ομίχλης  , είναι ώρες που οι σκιές κατατρέχουν το κορμί σου, στάσου όρθια και βρες απάγκιο στις μοναδικές στιγμές της Ύπαρξης σας.
Το μετά…ακαθόριστο…θολωμένο…μην ξεχνάς όμως, ο Φάρος εξακολουθεί να σώζει τους Ολομόναχους Καπετάνιους ακόμα και στις πιο ισχυρές καταιγίδες.

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Από τον Ιερό Βράχο


Έχω μια έντονη σκέψη για έναν περίπατο στο κέντρο της Αθήνας. Ο καιρός είναι μελαγχολικός, μεσημεράκι και δεν χαίρομαι τον Ήλιο που κατακλύζει τον κόσμο εκεί έξω, γνωρίζω με ποιους θα μοιραστώ την επιθυμία μου και θα ανταλλάξω συναισθήματα…
Ένα μήνυμα κινητού με δυο παραλήπτριες είναι αρκετό για να συναντηθούν 3 Φίλες γνώριμες από τα παλιά με παρελθόν, παρόν και μέλλον…στο Θησείο 6 η ώρα το απόγευμα και να ξεκινήσουν την περιπλάνηση στα  πλακόστρωτο της οδού Αποστόλου Παύλου, μια περιοχή που αδιαμφισβήτητα συνδέει το παρελθόν με την σύγχρονη εποχή

Η πορεία ξεκινά και γύρω μας πλήθος κόσμου, άλλος βιαστικός, άλλος μελαγχολικός , άλλος χαρούμενος…παρέες φίλων γελώντας δυνατά στις αναμεταξύ τους συζητήσεις , πλανόδιοι πωλητές που έχουν βάλει το πάγκο της δημιουργίας τους αριστερά και δεξιά του δρόμου μήπως κάποιος από εμάς τους «επισκέπτες» τους βοηθήσει να κερδίσουν το μεροκάματο της ημέρας και στο βάθος ακούγετε μια μελωδία , μια μελωδία γλυκιά – νοσταλγική που συντροφεύει την σκέψη μας στην περιπλάνηση που επιλέγει η καρδιά της καθεμιά μας  να πραγματοποιήσει…Κοντοστεκόμαστε και «ταξιδεύουμε» για λίγα λεπτά.

Φτάσαμε επιτέλους στο αγαπημένο μου σημείο, το μικρό μαγαζάκι δίπλα από το Θερινό Σινεμά του Θησείου είναι ακόμα εκεί και η λατρεμένη μου παγωτομηχανή πονηρά μου κλείνει το μάτι για μια Θερμιδική αμαρτία
Αντίσταση καμιά…βρεθήκαμε και οι τρεις με ένα παγωτό αγκαλιά, αφήνοντας  τον ουρανίσκο μας να οργιάσει στην αίσθηση της βελούδινης αλλά σύναμμα παγωμένης μπουκιάς , και έτσι απολαμβάνοντας αυτή την γεύση συνεχίζουμε την ανάβαση στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου  προς τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.

Περάσαμε ανάμεσα από Ψηλά δέντρα και πλακόστρωτα δρομάκια κατά όλο το μήκος της διαδρομής στον Λόφο της Ακρόπολης συντρόφια με αναρίθμητους τουρίστες αλλά και περιπατητές που είχαν βγάλει βόλτα τους τετράποδους φίλους τους ,στρίβοντας αριστερά σε ένα μονοπάτι  βρεθήκαμε  στον Ιερό Βράχο.
Επιβλητικός στέκει μπροστά μας …

Κ.-    Θα σκαρφαλώσουμε; Αλήθεια δεν έχω ανέβει ξανά…
Ε-      Α βρε βλαχάκι μου (χαμογελώντας γλυκά).
Α.Μ- Εντύπωση μου κάνει πως δεν έχεις έρθει ξανά…Φυσικά θα σκαρφαλώσουμε .

Στην κορυφή  ατενίζοντας πια την Μεγαλούπολη που ονομάστηκε «Αθήνα»(η πόλη των ευκαιριών όταν βρισκόμουν στην ηλικία των 18 ετών).

Κ- Άραγε που να ταξιδεύει ο νους τους; Τι να αναζητά η καρδιά τους; Τι να ποθεί η ψυχή τους;

Καθόμαστε η μια δίπλα στην άλλη αντικρίζοντας το ίδιο ηλιοβασίλεμα. Ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα που καλύπτει και απλόχερα χαρίζει  ένα πορτοκαλοκόκκινο χρώμα στην μουντάδα  των γκρι κτιρίων ζωγραφίζοντας μονάχα  γαλήνη στην αναζήτηση μας.  Ο  Ήλιος εκεί ψηλά Αγέρωχος - Ακούραστος να φωτίζει τις ψυχές μας καθημερινά , καθώς ετοιμάζετε να αποσυρθεί πίσω από τα όρη, Μας υπόσχετε ευλαβικά πως θα ξανά λάμψει για όλους εμάς χαρίζοντας μας μοναδικές ευκαιρίες αναζωογόνησης . Μια φωτογραφία…μια φωτογραφία πλημμυρισμένη από ερωτευμένα ζευγαράκια που πάλλονται στο χρώμα της Αγάπης και εμείς οι «συνταξιδιώτες» τους ξεκινούμε την κατάβαση του Βράχου, αναχωρούμε λοιπόν  με πνεύμα γαλήνιο  και βλέμμα καθαρό προς την ταξινόμηση  των σκέψεων που έλαβαν μέρος εντός μας….

k.p

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Μια βουτιά...


MIA BOYTΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ-Στ.Λογαριδης-Ελ.Τσαλιγοπουλου 

 Στίχοι: Κώστας Λειβαδάς
Μουσική: Κώστας Λειβαδάς

Για πες μου ποιο είναι αυτό που λες πως κυνηγάς,
ποιο είναι αυτό που δεν αντέχεις να σε φτάσει,
ποιον κοροϊδεύεις, ποιον προσκυνάς
πόσο καλά μπορεί το αίμα να ξεγράψει

Έχει σκοτάδια στα βαγόνια της ψυχής,
και τελευταία η καρδιά θ'αποφασίσει,
εγώ σου το 'πα δε θα σου σταθεί κανείς

Μια βουτιά στην αγάπη θα σε πείσει
μια βουτιά στην αγάπη θα σε πείσει
ποιό είναι για όλα το μεγάλο μυστικό...

Δεν γίνεται όλα να τα θες μία φορά
και δύο φορές δεν γίνεται να τ'αποκτήσεις,
κι όλο ξεχνάς πως να θυμάσαι και ξανά,
τα ζάρια ρίχνεις να σου φέρουν απαντήσεις

Έχει σκοτάδια στα βαγόνια της ψυχής,
και τελευταία η καρδιά θ'αποφασίσει
εγώ σου το 'πα δε θα σου σταθεί κανείς...

Μία βουτιά στην αγάπη θα σε πείσει
ποιο είναι για όλα το μεγάλο μυστικό
Μία βουτιά στην αγάπη θα σε πείσει
ποιο είναι για όλα το μεγάλο μυστικό...